Million Dollar Baby (2004)

28 februari bouwde deze Million Dollar Baby een Million Dollar Party in Hollywood. Niet het grootse en flamboyante The Aviator van Martin Scorsese ging met de topprijzen lopen op de jaarlijkse Oscarnacht; wel deze kleine film van Hollywoodveteraan en -lieveling Clint Eastwood. Ondertussen speelt de film ook in onze zalen en gisteren kreeg mijn nieuwsgierigheid naar deze film de bovenhand: slechts zelden vind ik de Oscarwinnaars immers slechte films. Maar het is nog zeldzamer dat ik de Oscarwinnaar ook effectief de beste film van het afgelopen jaar vind. Beide statements bleken ook nu weer raak te zijn.
Clint Eastwood is een oude bokstrainer en geen eenvoudig mens. Zijn dochter wil niets meer met hem te maken hebben en hij heeft problemen om relaties uit te bouwen met andere mensen. Tot op een dag Hilary Swank in zijn boksschool verschijnt. Zij is dertig, white trash en haar toekomst ziet er redelijk uitzichtsloos uit. Ze ziet maar één uitweg: zich toeleggen op haar ene passie: het boksen. Clint Eastwood is de beste bokstrainer die er is, maar deze weigert aanvankelijk om een meisje aan te nemen. Hilary Swank is echter vastberaden en daar is zelfs Clint Eastwood niet tegen opgewassen... Million Dollar Baby draait echter om veel meer dan alleen het boksen. Centraal staan de relaties tussen de drie hoofdpersonen, met naast Eastwood en Swank ook een schitterende Morgan Freeman, die tevens de rol van verteller op zich neemt. Geen slechte keuze, want Freeman heeft een zeer aangename stem om naar te luisteren.
Drie dingen zijn alleszins zeer duidelijk na de film. Ten eerste is Hilary Swank een uitzonderlijke actrice. Met deze film bevestigt ze haar sterke prestatie in Boys don't cry en bewijst ze dat ze geen ééndagsvlieg is. Ten tweede is Morgan Freeman een uitzonderlijk acteur. Het is ronduit schandalig dat hij tot dit jaar moest wachten voor hij ook eens in de prijzen viel tijdens de Oscarceremonie. En ten slotte, is Clint Eastwood uitzonderlijk in alles wat hij doet. Hij is tegelijk regisseur, acteur, producer en componist; en op geen enkel van deze zaken is ook maar iets aan te merken.
Clint Eastwood regisseert zijn film zoals hij acteert: niet te opvallend en zonder franjes of excessen; maar eerlijk, puur, en sober, en daardoor zeer efficiënt en doeltreffend. Zowel in zijn uptempo momenten als in zijn dramatische momenten blijft de film ingetogen en sereen. Nergens begaat hij de misstap om toe te geven aan goedkoop sentiment. Het prachtig in beeld gebrachte kleine bokszaaltje ademt een authentieke, donkere en bijna claustrofobische sfeer uit die de ideale omkadering vormt voor de dramatische ontwikkelingen van deze film.
Maar deze simpele en sobere lijn werkt uiteindelijk ook in het nadeel van de film. Elke film heeft één element nodig dat hem boven alle andere films doet uitsteken. Million Dollar Baby heeft dat niet. De film is storytelling op zijn best en elk aspect van de film is op zich zeer verzorgd en dik in orde. Maar de film mist dat ene ding dat hem doet opvallen en hem anders maakt dan de andere films. Million Dollar Baby is een zeer degelijk gemaakte film met magnifieke vertolkingen en diepmenselijke emoties, maar zeker niet de beste film van het jaar. Een onderscheiding is meer dan terecht, maar felicitaties van de jury zijn van het goede iets te veel.